N πυρ 7 αποδυνάμωση

Άμυνα Ο Βυζαντινός στρατός αποτελούσε τη φυσική συνέχεια των Λεγεώνων της αρχαίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, διατηρούσε το ίδιο επίπεδο πειθαρχίας, δυναμισμού και οργάνωσης και για μεγάλο χρονικό διάστημα, ήταν η πιο ισχυρή και αποτελεσματική στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης.

Το πεζικό, όπως και στην εποχή της Ρώμης, έπαιζε αποφασιστικό ρόλο στις Βυζαντινές νίκες. Οι άνδρες του συνήθως έφεραν αλυσιδωτό n πυρ 7 αποδυνάμωση, μεγάλες ασπίδες και κρατούσαν κοντάρια και ξίφη.

Υπό ικανή ηγεσία, συνιστούσαν ένα από τα καλύτερα σώματα πεζικού στον κόσμο. Οι μεταρρυθμίσεις του στρατού, που διατηρήθηκαν και στο Βυζάντιο, άρχισαν από τον Διοκλητιανό, ο οποίος, αντί να διατηρήσει το παραδοσιακό πεζικό με τις βαριές λεγεώνες, το διαίρεσε σε συνοριακές και κεντρικές μονάδες, ενώ η σημασία του ιππικού αυξήθηκε.

Οι συνοριακές μονάδες limitanei επάνδρωναν τα Ρωμαϊκά συνοριακά φρούρια limes. Οι κεντρικές μονάδες αντίθετα έμεναν στο εσωτερικό και έσπευδαν όπου n πυρ 7 αποδυνάμωση ανάγκη, είτε για επιθετικούς, είτε για αμυντικούς σκοπούς, καθώς και για καταστολή στάσεων.

Οι μονάδες αυτές διατηρούνταν σε πολύ υψηλό επίπεδο μαχητικότητας και είχαν προτεραιότητα από τις συνοριακές σε μισθούς και προμήθειες. Το κεντρικό πεζικό ήταν οργανωμένο σε συντάγματα numerus των 1.

Κάθε σύνταγμα υποστηριζόταν από ένα απόσπασμα τοξοτών και ελαφρού πεζικού. Λίγα είναι γνωστά για τα συνοριακά στρατεύματα. Το παλαιό σύστημα των κοόρτεων διατηρήθηκε εκεί και μόνο το ιππικό αναδιοργανώθηκε. Στρατολογούνταν από τις γύρω περιοχές και φαίνεται πως ήταν κακοπληρωμένοι και σχετικά παραμελημένοι, αλλά βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή και είχαν μεγάλη πολεμική εμπειρία, που ήταν χρήσιμη σε μεγάλες μάχες και πολιορκίες.

Το Βυζαντινό ιππικό, οπλισμένο συνήθως με τόξα, λόγχες και ξίφη, ελαφρύτερα από τους δυτικούς ιππότες, ήταν ιδανικά προετοιμασμένο να πολεμάει στις πεδιάδες της Ανατολίας και βόρειας Συρίας, που από τον 7ο αιώνα ήταν ο κύριος χώρος αναμέτρησης με το Ισλάμ. Οι βαριά οπλισμένοι ιππείς ονομάζονταν Κατάφρακτοι, όνομα που διατηρήθηκε από την κλασσική αρχαιότητα μέχρι και το τέλος του Μεσαίωνα.

Πήραν ΦΕΚ οι αποζημιώσεις παγετόπληκτων, όλες οι καλλιέργειες στην προκαταβολή

Οι Κατάφρακτοι ήταν τρομεροί αλλά και πειθαρχημένοι πολεμιστές. Άνθρωπος και άλογο ήταν βαριά θωρακισμένοι, και οι ιππείς έφεραν λόγχες, τόξα και δευτερεύοντα όπλα.

Ήταν λιγότερο ευέλικτοι από άλλους ιππείς αλλά η αποτελεσματικότητά τους στο πεδίο της μάχης ήταν καταστροφική για τους αντιπάλους. Οι βαρύτερα οπλισμένοι Κατάφρακτοι λέγονταν Κλιβανοφόροι. Το ήμισυ περίπου ήταν βαρύ ιππικό, οπλισμένο με λόγχη και ξίφος και θωρακισμένο με αλυσιδωτό θώρακα.

Ορισμένοι διέθεταν τόξα αλλά προορίζονταν μόνο για να υποστηρίζουν την επέλαση παρά για ανεξάρτητες αψιμαχίες.

Αίτημα αναβάθμισης του Πυροσβεστικού Κλιμακίου Νάξου

Υπήρχαν ακόμα ιπποτοξότες και διάφορα άλλα είδη ελαφρού ιππικού. Το ελαφρύ ιππικό ήταν ιδιαίτερα σημαντικό στα συνοριακά στρατεύματα όπου εκτελούσε κυρίως αναγνωριστικές αποστολές. Στις τάξεις του Βυζαντινού στρατού περιλαμβάνονταν συχνά και στρατεύματα προερχόμενα από πολλές διαφορετικές εθνικές ομάδες, που συμπλήρωναν και υποστήριζαν τον τακτικό Βυζαντινό στρατό. Οι ξένοι στρατιώτες ήταν γνωστοί με την ελληνοποιημένη ονομασία «Φοιδεράτοι», δηλαδή «ομόσπονδοι-σύμμαχοι» και συνέχισαν να αποκαλούνται έτσι μέχρι και τον 9ο αιώνα.

Έκτοτε, οι ξένοι μισθοφόροι έγιναν γνωστοί ως «Εταιρείαι» και συνήθως υπηρετούσαν στην αυτοκρατορική φρουρά. Η δύναμη αυτή διαιρούνταν στην «Μεγάλη Εταιρεία», τη «Μέση Εταιρεία» και τη «Μικρά Εταιρεία», που διοικούνταν από τους αντίστοιχους Εταιρειάρχες.

Πιθανότατα, ο διαχωρισμός αυτός γινόταν με θρησκευτικά κριτήρια. Κατά την περίοδο των Κομνηνών οι μονάδες των μισθοφόρων διαιρούνταν απλά κατά εθνότητα και ονομάζονταν σύμφωνα με τη χώρα προέλευσής τους: Ιγγλίνοι ΆγγλοιΦράγκοι, Σκυθικοί, Λατινικοί κτλ.

Εκπαιδευτικό Νομοσχέδιο: να μη βρεθεί στο κενό η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση

Κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Θεόφιλου αναφέρονται ακόμη και Αιθίοπες μισθοφόροι. Οι μονάδες αυτές, κυρίως οι Σκυθικοί, χρησιμοποιούνταν και σαν αστυνομική δύναμη στην Κωνσταντινούπολη. Η πιο διάσημη μισθοφορική δύναμη ήταν οι θρυλικοί Βάραγγοι, μια μονάδα που ξεκίνησε από τους 6.

UPITN 28 7 74 GOVERNMENT SPOKESMAN PRESS CONFERENCE

Οι τρομερές μαχητικές ικανότητες αυτών των πελεκυφόρων, τυφλά πιστών στον αυτοκράτορα n πυρ 7 αποδυνάμωση τους αντάμειβε με αρκετό χρυσάφιτους καθιέρωσε σαν ένα επίλεκτο σώμα, που σύντομα αναδείχθηκε στην προσωπική σωματοφυλακή του αυτοκράτορα. Αργότερα προσελήφθησαν επίσης πολλοί Σκανδιναβοί και Αγγλοσάξονες μετά τη νορμανδική κατάκτηση της Αγγλίας.

Μιλούν στο Epsilon7 για ένα νοµοθέτηµα που αφήνει εκτός προστασίας πρώτης κατοικίας τη συντριπτική πλειονότητα των δανειοληπτών, ενώ την ίδια ώρα δεν δίνει πραγµατική δεύτερη ευκαιρία για τον πτωχεύσαντα επιχειρηµατία.

Προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στην αυτοκρατορία και δεν διαλύθηκαν παρά μόνο μετά την άλωση της N πυρ 7 αποδυνάμωση από τις δυνάμεις της Τέταρτης Σταυροφορίας στα Άλλος τύπος στρατεύματος ήταν οι Κεφαλάδες, οι στρατιωτικοί αξιωματούχοι που προέρχονταν μόνο από τις τάξεις των βυζαντινων αρχόντων και ονομάζονταν «άρχοντες από σπαθίου».

Τέλος οι Σχολές αποτελούσαν την προσωπική φρουρά του αυτοκράτορα και σχηματίστηκαν για να αντικαταστήσουν την πραιτοριανή φρουρά που n πυρ 7 αποδυνάμωση από τον Κωνσταντίνο Α΄. Υπήρχαν ακόμη Οπλιτάρχης, Στρατοπεδάρχης και Κοντόσταυλος Υποστράτηγος. Δικαιοσύνη Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α' ήταν ο πρώτος που προχώρησε στη σύνθεση ενός νομικού κώδικα υπό τον γενικό τίτλο Codex Theodosianus, που περιελάμβανε μόνον έδικτα σε διάφορα θέματα τα οποία είχαν εκδώσει αυτοκράτορες από την εποχή του Κωνσταντίνου Α΄, Μετά από το θάνατο του Θεοδοσίου το οι δύο διάδοχοί του κυβέρνησαν ως συναυτοκράτορες, ο ένας αρμόδιος για τα θέματα της ανατολής και ο άλλος για τα θέματα της δύσης, τα δύο μισά όμως ποτέ δεν ενώθηκαν ξανά.

Όταν ο Ιουστινιανός ήρθε στην εξουσία το ως κυβερνήτης του ανατολικού μισού, ένας από τους στόχους του ήταν να ενημερωθούν και να κωδικοποιηθούν όλοι οι νόμοι, καθώς n πυρ 7 αποδυνάμωση των κοινωνικών αλλαγών, οι νόμοι που υπηρέτησαν τις προηγούμενες γενεές χρειάζονταν αναθεωρήσεις για να γίνουν λειτουργικοί στην εποχή του, διαγράφοντας εκείνους που είχαν περιπέσει σε αχρηστία και αποβάλλοντας χάστε βάρος γρήγορα και σκληρά είδος αντινομίας.

Έτσι προέκυψαν 4 ιστορικής σπουδαιότητας νομικά έργα: -Εισηγήσεις: Μια αναμόρφωση των εισηγήσεων του Γάιου, του 2ου αι. Από τον 16ο αι. Ο αυτοκράτορας των βυζαντινών χρόνων είχε περιβληθεί την αίγλη της θείας χάριτος και του σωτήρος, που τον οριοθετούσαν ως μοναδικό και απόλυτο νομοθέτη του βυζαντινού κράτους, αιτιολογώντας παράλληλα την έλλειψη διακριτής δικαστικής εξουσίας σε μια κοινωνία αρχόντων και αρχομένων.

Ο μοναδικός φραγμός στην απόλυτη εξουσία του βυζαντινού αυτοκράτορα ήταν ο ίδιος ο Νόμος, εξαιτίας της ανάγκης του ως ηγεμόνος για σταθεροποίηση της θέσης του. Το κοινόν ανάμεσα στον μονάρχη και το κράτος είναι ένα συμβόλαιο που στηρίζεται σε πρακτικούς και όχι μεταφυσικούς συλλογισμούς. Ο αυτοκράτορας, λοιπόν, στο Βυζάντιο βρισκόταν στην κορυφή ως υπέρτατος δικαστής και η δικαιοσύνη απονεμόταν είτε από τον ίδιο προσωπικά, είτε δια μέσου κρατικών λειτουργών που αντιπροσώπευαν την ανώτατη εξουσία και είχαν δικαστικές αρμοδιότητες, όπως ο έπαρχος της πόλεως, ο πραίτωρ των δήμων ή ο κοιαίστωρ.

Μπορεί η ομάδα της Αγγλικής Σχολής να κυριαρχούσε κάτω από τα καλάθια λόγω της απουσίας του Χατζηβασιλείου, όμως οι φιλοξενούμενοι εκμεταλλεύτηκαν την περιφέρεια και διεκδίκησαν τη νίκη. Οι γηπεδούχοι με τον επιθετικό οίστρο των Ν. Παναγιώτου και Φλόρεντ έλεγχαν το παιχνίδι αλλά κινδύνεψαν στο τέλος, καθώς η ομάδα του Κονναφή, παρά τη φθορά των φάουλ, επέστρεψε και μπορούσε για τη νίκη αλλά ήταν άστοχη στο φινάλε.

Επειδή όμως οι κρατικοί λειτουργοί δε γνώριζαν με ακρίβεια τους νόμους, χρησιμοποιούσαν ως βοηθούς για την έκδοση των αποφάσεων νομομαθείς. Η συμμετοχή του αυτοκράτορα και η εποπτεία του στη δεύτερη περίπτωση απονομής δικαιοσύνης εξασφαλιζόταν είτε μέσω του κονσιστώριου, ενός είδους εφετείου για όλα τα δικαστήρια της αυτοκρατορικής επικράτειας ή μέσω απαντήσεων σε αιτήσεις δικαστών και ιδιωτών.

Μετά τη διοικητική μεταρρύθμιση του 6ου και 7ου αι. Η ουσιαστική αναδιοργάνωση του δικαστικού συστήματος έγινε από τον Βασίλειο Α΄, τον Λέοντα ΣΤ΄ και τον γιο του. Με τη χορήγηση μισθών, τις υποχρεωτικές σπουδές δικαίου και τον όρκο να υπηρετούν την αλήθεια, οι δικαστές απέκτησαν σημαντική ανεξαρτησία από τους εκάστοτε τοπικούς άρχοντες. Βοηθητικό ρόλο στη δικαιοσύνη είχαν οι συνήγοροι και οι νοτάριοι ή ταβουλάριοι, οργανωμένοι σε συντεχνίες. Παρόλα αυτά η αταξία στη διαχείριση της δικαιοσύνης στις επαρχίες, οι περίπλοκες διαδικασίες, η απελευθέρωση του επαγγέλματος του δικηγόρου και οι παρεμβάσεις των εκκλησιαστικών δικαστηρίων οδήγησαν για άλλη μια φορά την αστική δικαιοσύνη σε παρακμή και συνεπώς σε προσπάθεια απώλεια βάρους υγιεινή διατροφή. Επί βασιλείας Ανδρόνικου Β΄ διορίστηκε δωδεκαμελές δικαστήριο κριτών που έπαιρνε ομόφωνα τις αποφάσεις του και τα διατάγματά του εκτελούνταν αμέσως, ακόμη και από τον ίδιο τον αυτοκράτορα.

Γρήγορα το δωδεκαμελές δικαστήριο διαλύθηκε εξαιτίας του εμφυλίου του Ανδρόνικου Β΄ με τον n πυρ 7 αποδυνάμωση του Ανδρόνικο Γ΄ και μετά τη νίκη του τελευταίου ιδρύθηκε νέο τετραμελές αποτελούμενο από δύο λαϊκούς και δύο κληρικούς νομομαθείς, γεγονός που προσέδωσε σημαντική δύναμη στην εκκλησία, όσον αφορούσε στην εκδίκαση αστικών υποθέσεων. Παρόλο που έγιναν σημαντικές καταχρήσεις και οι ένοχοι εξορίστηκαν, αυτός ο θεσμός διατηρήθηκε ως το τέλος της αυτοκρατορίας με διάφορες προσαρμογές που στόχευαν στην κατά περίπτωση αντιμετώπιση πρακτικών αλλαγών.

Επί της ουσίας βέβαια η διαχείριση και ο έλεγχος της δικαιοσύνης πέρασε οριστικά στα χέρια της εκκλησίας. Ήδη από την εποχή του Κωνσταντίνου η εκκλησία απέκτησε το δικαίωμα να τιμωρεί με ποινές αστικού δικαίου τους αιρετικούς, αντιμετωπίζοντας το αδίκημα της αίρεσης ως έγκλημα. Οι ποινές περιελάμβαναν συνήθως δήμευση της περιουσίας και αποκλεισμό καθεστώς απώλειας βάρους 20 κιλά δημόσιες θέσεις, ενώ οι κατηγορούμενοι απειλούνταν με διαπόμπευση και εξορία.

Κατά τη διάρκεια του 4ου αιώνα οι αξιώσεις της χριστιανικής ιεραρχίας στην κοσμική δύναμη αυξήθηκαν πολύ και η πρωτόγονη απλότητα της συμπεριφοράς των Χριστιανών χάθηκε ανεπίστρεπτα. Χάρη στις δωρεές η εκκλησία απέκτησε τεράστια περιουσία και ο κλήρος εισέβαλε στις λόγιες τάξεις, αναλαμβάνοντας υψηλές θέσεις στην αυτοκρατορική αυλή.

Είναι γεγονός ότι ο βυζαντινός νομοθέτης είναι περισσότερο ανθρώπινος στο νομοθετικό του έργο και Το βιβλίο συνταγών κετογονικής pdf τόσο έντονες οι διαφορές σε σχέση με ορισμένες αρχαίες ρωμαϊκές περί δικαίου αντιλήψεις, ώστε δεν μπορεί κανείς παρά να στραφεί στην ιδεολογική επίδραση του χριστιανικού ηθικού παραδείγματος, ή στις επιδράσεις του Στωικισμού, για να ερμηνεύσει τις αντιθέσεις.

Για παράδειγμα τα έδικτα που απαγόρευαν την έκθεση νεογνών και περιόριζαν τη σκληρότητα προς τους σκλάβους, όπως και εκείνα που n πυρ 7 αποδυνάμωση στη μοιχεία, το διαζύγιο και τα αφύσικα εγκλήματα φέρουν έντονη τη σφραγίδα μιας διαφορετικής αντίληψης για την ηθική. Η εκκλησία υποστήριζε επίσης την πολιτική δύναμη εκείνων που θεωρούσε φίλους της και επεδίωξε τη συμμετοχή της στο διοικητικό σύστημα. Οι επίσκοποι μετά vegan δίαιτες 6ο αιώνα έκριναν υποθέσεις αστικού και ποινικού δικαίου, στις οποίες ενέχονταν κληρικοί και αργότερα και λαϊκοίενώ παρενέβαιναν στην πορεία της πολιτικής δικαιοσύνης μέσω του θεσμού του ασύλου.

1. Με επιστολή προς τον αρμόδιο Υπουργό, οι εκπρόσωποι των Πυροσβεστών που υπηρετούν στο νομό Κυκλάδων, αφού αναλύουν τις ιδιαιτερότητες της νησιωτικής περιοχής που καλείται η Πυροσβεστική Υπηρεσία να καλύψει, ιδιαιτέρως δε της περιοχής ευθύνης του Κλιμακίου της Νάξου, αποτυπώνεται σαφώς η ανάγκη αναβάθμισης του σε Υπηρεσία Δ' Τάξης, με τομέα ευθύνης τις ανατολικές Κυκλάδες.
2. Καραϊσκάκης — Ο.
3. 2. Βυζαντινή Περίοδος μ.Χ. - Εισαγωγή - Νίκος Μπαλάσκας
4. Έπεσε η αυλαία της κανονικής περιόδου

Η ποινή στο ρωμαϊκό δίκαιο της βυζαντινής περιόδου ήταν κυρίως πράξη ανταποδοτική για την αποκατάσταση της έννομης τάξης και έτσι παρέμεινε ως το τέλος της αυτοκρατορίας, παρά τις προσπάθειες να ορισθεί ως σκοπός της ποινής η γενική και ειδική πρόληψη.

Στη βάση της ποινικής δίωξης βρισκόταν η αρχή της υπαιτιότητας, δηλαδή της ψυχικής σχέσης του δράστη με την πράξη του, ως αποτέλεσμα νοητικής και συναισθηματικής ωρίμανσης. Οι ποινές που εφήρμοζε το βυζαντινό δίκαιο ως φυσική συνέχεια των ποινών του ρωμαϊκού δικαίου περιελάμβαναν τη θανάτωση, τον εξανδραποδισμό, τον ακρωτηριασμό, το σωματικό κολασμό, την κουρά, τη διαπόμπευση, την εξορία, τη δήμευση. Εκτός από την ηθική απαξία και την οικονομική εξαθλίωση που συνεπάγονταν ποινές όπως αυτή της κουράς, της εξορίας και της δήμευσης των περιουσιακών στοιχείων, παρατηρείται μια καταφανής αγριότητα στις περιπτώσεις της θανατικής ποινής, της διαπόμπευσης και του ακρωτηριασμού και του σωματικού κολασμού.

Ακόμα και ο Γεωργικός Νόμος του 7ου-8ου αι. Εξανδραποδισμός προβλεπόταν για τους μάγους και τους μάντεις με μια σειρά νόμων. Ο Κωνστάντιος Β' καταδίκασε αδιάκριτα όλους τους οιωνοσκόπους και τους προφήτες που γνώρισε ο αρχαίος ρωμαϊκός κόσμος και τους χαρακτήρισε εχθρούς της ανθρώπινης φυλής, humani generis inimici. Ο θάνατος ως ποινή και μάλιστα δια πυράς προβλεπόταν για τους παραχαράκτες του βυζαντινού νομίσματος, καθώς η παραχάραξη χρυσού νομίσματος σύμφωνα με τον ιουστινιάνειο κώδικα αποτελούσε πράξη εσχάτης προδοσίας.

Για τα χάλκινα νομίσματα η ποινή ήταν δήμευση περιουσίας, εξορία ή καταναγκαστικά έργα. Η μαστίγωση, η κουρά, η ρινότμηση και η διαπόμπευση των δύο μοιχών, ή η θανάτωση του μοιχού από τον απατημένο σύζυγο ήταν αναμενόμενη σε περίπτωση μοιχείας, ενώ για τη μοιχαλίδα συνήθης τιμωρία ήταν ο εγκλεισμός σε μοναστήρι. Η πορνεία είχε ευνοϊκή αντιμετώπιση, διότι μπορούσε να είναι πολύ προσοδοφόρα και ως εκ τούτου ευεργετική για το κρατικό θησαυροφυλάκιο μέσω της φορολογίας, αφού οι πόρνες καταγράφονταν ονομαστικά σε καταλόγους και φορολογούνταν.

Παραδειγματικό χαρακτήρα στο βυζαντινό ρωμαϊκό δίκαιο είχε η πρόσθετη ποινή της διαπόμπευσης πομπείαη οποία επιβαλλόταν σε οποιοδήποτε άτομο ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης ή φύλου. Συνήθως διαπομπεύονταν κλέφτες, την εντύπωση της απώλειας βάρους πυρ 7 αποδυνάμωση, παιδεραστές, εμπρηστές πριν θανατωθούνστρατιώτες και αξιωματικοί για διάφορα πλημμελήματα, καθώς και μοναχοί ή n πυρ 7 αποδυνάμωση.

Οι κλέφτες ειδικότερα σφραγίζονταν στο μέτωπο με πυρακτωμένη σφραγίδα, n πυρ 7 αποδυνάμωση είχαν συλληφθεί για πρώτη φορά.

7 προτάσεις με «βασιλικής»

Σε περίπτωση υποτροπής, η συνήθης κατάληξη ήταν ο ακρωτηριασμός. Πολεοδομική οργάνωση Η πόλη-κράτος της κλασικής περιόδου υπέστη σημαντικές αλλαγές κατά την μακεδονική περίοδο με την εισαγωγή της χωροταξικής μονάδας της συνοικίας και τις επακόλουθες πολεοδομικές αλλαγές που επέφερε το σύστημα της μοναρχίας με n πυρ 7 αποδυνάμωση μεγάλα τείχη, τα ανάκτορα, τους ιπποδρόμους και τα πολυτελή λουτρά.

Αυτά τα πολεοδομικά στοιχεία διατηρήθηκαν και στις μεταγενέστερες ρωμαϊκές πόλεις στον ελληνικό γεωγραφικό χώρο, δημιουργώντας τις ιστορικές συνέχειες για τη διαμόρφωση της βυζαντινής πόλης. Στην ύστερη αρχαιότητα η βυζαντινή πόλη αναδείχτηκε n πυρ 7 αποδυνάμωση από τον πολεοδομικό μετασχηματισμό παλαιότερων πόλεων, την αλλαγή ονομασίας, ακόμη και την αλλαγή χώρου και πληθυσμών, όπως φαίνεται από το παράδειγμα της N πυρ 7 αποδυνάμωση μετά την καταστροφή που υπέστη από τους Σαρακηνούς.

Η βυζαντινή πόλη κατά τον 4ο αιώνα, οχυρωμένη κατά το n πυρ 7 αποδυνάμωση πρότυπο και υπό τη διαρκή πίεση επιδρομών, συντάκτης απώλειας βάρους πως διαφοροποιήθηκε σχετικά με το οικιστικό παρελθόν της ύστερης ρωμαϊκής περιόδου, καθώς εγκαταλείφθηκαν τα δημόσια κτήρια, καταργήθηκαν οι ναοί, τα αρχαία θέατρα και τα γυμναστήρια και τα οικοδομικά υλικά της αρχαιότητας ανακυκλώθηκαν με πρόχειρο τρόπο για να εξυπηρετήσουν ανάγκες στέγασης μετακινούμενων πληθυσμών.

Από πολεοδομική άποψη σε πόλεις που διαμορφώθηκαν κατά την αρχαιότητα διατηρήθηκε το ιπποδάμειο σύστημα, όπως έγινε στη Θεσσαλονίκη και στη Δημητριάδα, ενώ εισάχθηκαν νέα στοιχεία εξοπλισμού που σχετίζονταν με υδραγωγεία, δεξαμενές, λουτρά και αποθήκες. Δεδομένων των επιδράσεων της ελληνιστικής και της ρωμαϊκής περιόδου, η πόλη κατά την ύστερη αρχαιότητα φαίνεται πως βρισκόταν σε διαδικασία μετάπλασης, εξαιτίας των πολλαπλών πιέσεων που ασκήθηκαν από αλλεπάλληλες επιδρομές στον ελληνικό γεωγραφικό χώρο.

Τα βασικά χαρακτηριστικά της πόλης σε αυτή την περίοδο είναι διάφορα οικιστικά σύνολα στο πλαίσιο της συνοικίας και πολεοδομικά στοιχεία όπως οι οχυρωματικές κατασκευές, τα κοσμικά κτήρια σε αντιπαράθεση με τους λατρευτικούς χώρους, οι δρόμοι και οι πλατείες ως τόποι συνάθροισης και ψυχαγωγίας, οι εμπορικοί και βιοτεχνικοί χώροι, όπως και τα νεκροταφεία. Γενικά η πόλη της πρώιμης βυζαντινής περιόδου αποτελούσε αναπόσπαστη συνέχεια της αρχαίας τειχισμένης πόλης με διασταυρούμενες λεωφόρους.

Στους οχυρωμένους οικισμούς της παλαιοχριστιανικής περιόδου παρατηρείται απουσία κεντρικού σχεδιασμού και ειδική μέριμνα για τις οχυρώσεις που αντανακλούσαν την κοινωνική ανησυχία που επέβαλαν οι συχνές επιδρομές. Ο χαρακτηρισμός πόλη αποδίδεται ανάλογα με το μέγεθος και τις εμπορικές δραστηριότητες που δίνουν έμφαση στον οικονομικό χαρακτήρα της πόλης.

Οι πόλεις της ύστερης αρχαιότητας από τον 7ο αιώνα και μετά αντικαταστάθηκαν από κάστρα, που ενίσχυσαν τον αμυντικό χαρακτήρα της αυτοκρατορίας, ενώ κατά τον 9ο αιώνα φαίνεται πως απόκτησαν και πάλι τον αστικό χαρακτήρα τους με την αναγέννηση της οικονομίας και την ανασύσταση οικισμών πάνω στα ερείπια αρχαιότερων πόλεων που εγκαταλείφθηκαν Πάτραι, Λακεδαίμων, Κόρινθος κ.

Στον 10ο αιώνα πλέον οι πόλεις ήταν καλά οχυρωμένες και εξελίχτηκαν σε εκκλησιαστικά και διοικητικά κέντρα, με πλούσια γεωργική και οικονομική δραστηριότητα, όπως φαίνεται από το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης και της Αδριανούπολης.

Οι αμυντικές ανάγκες της αυτοκρατορίας φαίνεται πως ήταν ο κύριος άξονας σχεδιασμού των πόλεων κατά τον 7ο αιώνα. Οι πόλεις σε μια διαδικασία μετασχηματισμού έχουν μορφή κάστρων που εποπτεύουν οδικές αρτηρίες και την επικοινωνία γενικότερα στη βυζαντινή επικράτεια. Ο μετασχηματισμός αυτός, ήδη διακριτός από την περίοδο του Ιουστινιανού με επεμβάσεις και επισκευές οχυρώσεων, είχε τον χαρακτήρα ενίσχυσης του αμυντικού συστήματος. Στον 9ο αιώνα στο γενικότερο πλαίσιο της οικονομικής ευμάρειας και της αναγέννησης του αστικού βίου οικιστικά κέντρα όπως είναι η Κόρινθος και η Πάτρα που είχαν εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους τους αναδημιουργούνται πάνω στα ερείπια των αρχαιότερων πόλεων.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στον 10ο αιώνα πόλεων καλά οχυρωμένων που λειτούργησαν ως εκκλησιαστικά και διοικητικά κέντρα, ως καταφύγια του αγροτικού πληθυσμού με πλούσια γεωργική και οικονομική δραστηριότητα, όπως φαίνεται από n πυρ 7 αποδυνάμωση παραδείγματα της Θεσσαλονίκης, της Αδριανούπολης, της Χαλκίδας και της Θήβας με τα γεωργικά και κτηνοτροφικά τους προϊόντα και τη βιοτεχνική παραγωγή, δραστηριότητες που υποδηλώνουν σαφή εξειδίκευση και καταμερισμό εργασίας.

Δημήτριος και η Αχειροποίητος. Η ύστερη βυζαντινή πόλη αντανακλούσε εν μέρει τη συρρίκνωση που υπέστη η αυτοκρατορία ως σύνολο, αλλά απόκτησε βαρύνοντα ρόλο στη διοικητική συγκρότησή της, ενώ το τείχος όριζε και ταυτόχρονα περιόριζε τον αστικό χώρο, n πυρ 7 αποδυνάμωση και σε «πόλεις-εμπόρια», όπως η Θεσσαλονίκη.

Οι πόλεις ήταν οργανωμένες σε συνοικίες, με έμφαση στην εμπορική συνοικία που αναδείκνυε και την οικονομική τους σημασία.

Έπεσε η αυλαία της κανονικής περιόδου

Ο κοινωνικός ιστός φαίνεται πως αναπτυσσόταν γύρω από το κάστρο με απλά ή διπλά τείχη, στα οποία διέμεναν οι αρχές και οι άρχοντες, ενώ στον ατείχιστο χώρο απλώνονταν οι συνοικίες και το εμπορείο, εκτός των τειχών, όπως φαίνεται από το παράδειγμα του Μυστρά και της Αδριανούπολης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην πόλη της ύστερης βυζαντινής πόλης φαίνεται να παρουσιάζει ο δημόσιος χώρος που διαμορφώθηκε με επίκεντρο τη θρησκευτική ζωή μάλλον παρά τον ιππόδρομο και τις πλατείες, που φαίνεται ότι έχασαν τη σημασία τους μετά τον 7ο αιώνα.

Βασική διοικητική μονάδα για τη συγκρότηση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, η πόλη ως κατεπανίκι με διευρυμένη δικαιοδοσία στον περιβάλλοντα χώρο, διατήρησε την οχύρωσή της και την οργάνωσή της σε συνοικίες, αλλά η έμφαση μετατοπίστηκε στην εμπορική συνοικία, εκεί δηλαδή που η πόλη λειτουργούσε συλλογικά ως οικονομική οντότητα, όπως φαίνεται από το παράδειγμα της Μονεμβασιάς, ενώ ταυτόχρονα το τείχος έγινε καθοριστικό για τον κοινωνικό διαχωρισμό ανάμεσα στους άρχοντες, τους μέσους και τον δήμο.

Στον ατείχιστο χώρο απλώνονταν συχνά οι συνοικίες και το εμπορείο, όπως φαίνεται από το παράδειγμα της Αδριανούπολης με τη διπλή σειρά τειχών της ή τον Μυστρά που εμφανίζει την ίδια ανάπτυξη στο ζήτημα της οχύρωσης. Κοινωνική δομή Η Πρωτοβυζαντινή Περίοδος χαρακτηρίζεται πρέπει να χάσουν βάρος για να συλλάβουν τον εκφεουδαρχισμό της αγροτικής κοινωνίας, που n πυρ 7 αποδυνάμωση στην ανάπτυξη ισχυρού ιερατείου σε συνδυασμό με την ισχυροποίηση της γαιοκτητικής φεουδαρχικής αριστοκρατίας, ενώ διατηρήθηκε μικρός αριθμός δούλων και πολλών αποίκων coloniπου σταδιακά εξομοιώθηκαν με τους δούλους.

Οι χωροδεσπότες φεουδάρχες ήταν κάτοχοι από κληρονομιά, βασιλική δωρεά ή κατάκτηση εκτεταμένης περιοχής, παρέμεναν υποτελείς σε ανώτερους φεουδάρχες με γενικό επικυρίαρχο τον βασιλιά και πρόσφεραν στον βασιλιά στρατιωτική βοήθεια, βοήθεια σε δίκες ή συμβούλια και κάποτε χρηματική βοήθεια.

Στη διάρκεια της Μεσοβυζαντινής Περιόδου η αγροτική φεουδαρχική κοινωνία σταθεροποιήθηκε, παράλληλα με την εξαφάνιση της δουλείας και την ανάπτυξη ελεύθερων γεωργών σε συντροφικές κοινότητες.

Με την πάροδο του χρόνου αδυνάτισμα stir fry φθορά των ελεύθερων γεωργών και αύξηση των μισθωτών εργατών, που οδήγησε στη δημιουργία στρατιωτικής κάστας και στη σταδιακή μετατροπή των αγροτών σε δουλοπάροικους, οι οποίοι αποτελούσαν μέρος του κτήματός τους και άλλαζαν κύριο μαζί μ' αυτό, είχαν προσωπική οικονομία ζώντας από τα προϊόντα του κτήματος και πλήρωναν μεγάλο φόρο σε είδος στον κύριό τους. Στα χρόνια μετά τοστα πλαίσια της σταθεροποιημένης φεουδαρχικής δομής, άρχισε η ανάπτυξη ελεύθερων βιοτεχνών και η πλήθυνση των δουλοπάροικων.

Κατά την Υστεροβυζαντινή Περίοδο σημειώθηκε περαιτέρω προοδευτικά αυξανόμενη ισχυροποίηση των περιφερειακών φεουδαρχών, ενώ παράλληλα με τους δουλοπάροικους η καλλιέργεια της γης γινόταν και από αγρολήπτες επίμορτους καλλιεργητές ή κολλήγεςοι οποίοι δεν είχαν δικό τους κτήμα, καλλιεργούσαν ξένα κτήματα και έπαιρναν ένα μέρος από τα προϊόντα του ξένου κτήματος που καλλιεργούσαν.

Όλη η περίοδος του Μεσαίωνα χαρακτηρίζεται επομένως από το αποκεντρωμένο σύστημα διακυβέρνησης του φεουδαλισμού, που συνιστούσε μια αλληλουχία υποτέλειας και υποχρεώσεων μεταξύ των ηγεμόνων και των χωροδεσποτών φεουδάρχεςκαι αυτών με τους δουλοπάροικους ή τους εργάτες n πυρ 7 αποδυνάμωση καλλιεργούσαν τη γη του φέουδου.

Ήταν μια πυραμιδοειδής δομή, όπου ο ηγεμόνας είχε περιορισμένες δυνατότητες και βασιζόταν στην ανταπόκριση των φεουδαρχών στις υποχρεώσεις τους, για να συγκεντρώσει δυνάμεις για να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα και μετά αυτές οι δυνάμεις διαλύονταν για να επιστρέψουν στη διάθεση του τοπικού χωροδεσπότη με στόχο την καλλιέργεια της γης.

Οι χωροδεσπότες είχαν συγκεντρωμένα στα χέρια τους δικαιώματα για να επιβάλλουν φόρους και να δικάζουν τους υποτελείς τους. Ολόκληρη η κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα βρισκόταν περιορισμένη στο χώρο.

Οι χωρικοί ήταν προσδεμένοι στο κτήμα του n πυρ 7 αποδυνάμωση, χωρίς δυνατότητες αντίληψης των πραγμάτων πέρα από την καθημερινότητα του φέουδου και τις υποχρεώσεις τους σε αυτό. Η ισχνή παραγωγή ανήκε κατά μεγάλο μέρος στο χωροδεσπότη και μόλις αρκούσε να θρέψει τον πληθυσμό. Κατά την κύρια περίοδο του Μεσαίωνα μια σειρά από βελτιώσεις της αγροτικής και βιοτεχνικής τεχνολογίας και πρακτικής, όπως η εφαρμογή της τριετούς αμειψισποράς, η χρήση νέου άροτρου και η εκτεταμένη χρήση νερόμυλων και αργαλειών, προκάλεσαν αύξηση της παραγωγής.

Σταδιακά, η παραγωγή μπισκότα κετοινών n πυρ 7 αποδυνάμωση και μπορούσε να πουληθεί έναντι χρημάτων, αντί της ανταλλαγής που συνηθιζόταν παλιότερα. Ο εκχρηματισμός των συναλλαγών, βοήθησε στην αντικατάσταση των υποχρεώσεων με χρήματα, και στην ελεύθερη μεταβίβαση κτημάτων.

Η απώθηση του Ισλάμ από την Ευρώπη, η δημογραφική ανάπτυξη, η αύξηση της παραγωγής με συνέπεια n πυρ 7 αποδυνάμωση ύπαρξη πλεονάσματος και η υιοθέτηση νέων χρηματοπιστωτικών τεχνικών, έθεσαν τις βάσεις για μια εμπορική επανάσταση.

Το αγροτικό πλεόνασμα μπορούσε να διατεθεί για την αγορά εμπορικών προϊόντων και έτσι ένα δίκτυο εμπορικών δρόμων αναπτύχθηκε μεταξύ των πόλεων.