Αποδυναμωμένος από το χορό. Στο «χορό» των Παράκτιων Μεσογειακών και οι άνδρες, κόντρα σε Ελλάδα και Αλβανία
Θύλακας ιερότητας ή ψηφίδα μυθολογίας, η ρέιβ σκηνή υπήρξε για μια ολόκληρη γενιά όχι απλώς αναφορά στις μουσικο-χορευτικές αναζητήσεις της νεανικής κουλτούρας, αλλά ένα ορόσημο εποχής, ταξίδι στα διάκενα της μητροπολιτικής εμπειρίας, δύναμη και δυνατότητα απόδρασης από την καθημερινότητα.
Βασική επιταγή και προϋπόθεση, το σώμα να «ξεφτιλιστεί», να «αδειάσει», μεταφέροντας την ενέργειά του στον κοινό παλμό του κόσμου που τα «σπάει» στο στέιτζ.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η εποχή αυτή έχει παρέλθει, τουλάχιστον για τους νοσταλγούς της «αυθεντικής» ρέιβ εμπειρίας.
Ο χορός μειώνει τον κίνδυνο ανάπτυξης άνοιας και βελτιώνει αυτήν την νευρική ιδιότητα του εγκεφάλου. Επίσης, μπορεί να ωθεί τον εγκέφαλο να αναδικτυώνει συνεχώς τις νευρικές οδούς και με αυτόν τον τρόπο βελτιώνει την νευροπλαστικότητα. Μας Κάνει Πιο εύστροφους Τι εννοούμε με τον όρο ευφυΐα; Αν η αντίδρασή μας σε μια δεδομένη κατάσταση έρχεται μέσω κάποιου αυτοματισμού η σχέση ερεθίσματος-απόκρισης είναι αυτόματητότε είναι γενικά αποδεκτό ότι σε αυτό εμπλέκεται η νοημοσύνη.
Ωστόσο, η εποχή εκείνη, ιστορικά πλέον συνδεδεμένη με την ελευθεριότητα και την οριακή επαναστατική διάσταση του «ξοδέματος», είναι επενδεδυμένη και με συναισθηματική αξία.
Ως μικρός επικήδειος, ο χορός της γίνεται «η ζωντανή εικόνα ενός νεκρού πράγματος», μαρτυρία για μια εμπειρία που επιβιώνει στις συσκοτισμένες περιοχές του χασίματος, του ονειρικού ταξιδιού, της αναπόλησης.
Σε αντίθεση όμως με τα εγχειρήματα που προσπαθούν να ανασυστήσουν την εμπειρία του ρέιβ συμποσιασμού εν μέσω ενός έξαλλου κι ανομοιογενούς πλήθους βλ. Το in situ έργο της ανοίγει με έναν φανταστικό διάλογο, ο οποίος προβάλλεται σε οθόνη.
Ακόμη και η ίδια η χορεύτρια-χορογράφος, αναδιπλωμένη στον εαυτό της μοιάζει αφημένη στη ροή των σκέψεων που περνούν από την οθόνη, σκέψεων που «αιωρούνται» πάνω από τα κεφάλια μας σαν να ήταν δικές μας, ξυπνούν μέσα μας την οικειότητα των διαλόγων με φίλους, με γνωστούς-άγνωστους πλάνητες της νύχτας, συγκροτούν τις γνώριμες αφηγήσεις για το αλησμόνητο, το ασυγκράτητο και το απερίγραπτο. Εδώ, παρόλα αυτά, αποδυναμωμένος από το χορό υπάρχει «στέιτζ»· η σκηνή δεν οριοθετείται και δεν εκφράζεται μέσα από την εμπειρία του κλειστού, αποπνικτικού, διαποτισμένου με τον ιδρώτα των υπόλοιπων σωμάτων, χώρου.
Ακόμη και ο ήχος από τα σαμπ-γούφερ του «φτιαγμένου» αμαξιού διαχέεται στο τοπίο, κάνοντάς το να μοιάζει με μινιατούρα της Hot Wheels. Η Ανδρέου βυθίζεται στον χορό, το σώμα της ανταγωνίζεται τα μπιτ, «ξοδεύεται», τα «δίνει», υπερπηδώντας το κατώφλι της σωματικής δοκιμασίας και απλή και γρήγορη συνταγή αδυνατίσματος. Αν κάτι αναζητά είναι πέρα από το αυτονόητο· ο χορός της είναι ένας κεραυνός, αποδυναμωμένος από το χορό παραισθητική αναλαμπή που καταστρέφει εκείνο το οποίο προσπαθεί να συλλάβει.
Δεν πρόκειται απλώς για σχήμα λόγου, αλλά για τον πυρήνα της «οριακής» εμπειρίας. Εξαιτίας αυτού επιβεβαιώνεται και ο πένθιμος χαρακτήρας του έργου.
Η Ανδρέου γίνεται αγγελιαφόρος θανάτου ή φάντασμα από το μέλλον, παίζει ταυτόχρονα με την ανάμνηση μιας εμπειρίας και με τον τρόπο που επιτελείται σωματικά στο «εδώ και τώρα», στο «πουθενά», φτιάχνοντας έτσι έναν χορό που επιβιώνει ως ίχνος ενός πράγματος που ίσως έχει χαθεί συνομιλώντας και με το τι μπορεί να σημαίνει η ασυγκράτητη ανάγκη για εκτόνωση σε μια περίοδο όπου η επανεκκίνηση ορίζεται με τον συμβιβασμό για όσα δεν μπορούν να ανακτηθούν.
To Rave to lament είναι ένα είδος συντριμμιού ή κτερίσματος, εκπέμπει κάτι από τη χαμένη λαμπρότητα του είδους του, χωρίς να φιλοδοξεί να διευκρινίσει το τι σημαίνει τελικά αυτός ο επικήδειος.
Όπως «αναρωτιέται» και η χορογράφος στο τέλος της παράστασης, σε ένα φανταστικό διάλογο με τον θεατή, το R. Το Rave to Lament αποδυναμωμένος από το χορό Κατερίνας Ανδρέου παρουσιάστηκε στις
